- Myślenie, że to my jesteśmy normalni, jest bezzasadne. To my mamy się zmieniać i dopasować do świata osób z niepełnosprawnością intelektualną. Dla nich sport to radość. Oni grają całym sobą - mówi nam Leszek Karwowski, mistrz Polski, obecnie koszykarz AZS Politechniki Warszawskiej.
Jak to się stało, że pomaga Pan Olimpiadom Specjalnym?
Jakieś pół roku temu poznałem człowieka [Pana Jacka Zalewskiego - przyp. red.], który ma dziecko niepełnosprawne intelektualnie. Stworzył ”Stowarzyszenie Dobra Wola”. Wtedy poznałem też jego syna i zostałem wolontariuszem w tym stowarzyszeniu. Pomagałem też przy trochę innym projekcie ”Tataspartakiada”, gdzie aktywuje się ojców do pracy ze swoimi dziećmi, bo często stereotyp jest taki, że ojcowie zostawiają swoje niepełnosprawne dzieci i uciekają. To myślenie burzy Jacek Zalewski, prezes Stowarzyszenia, który swoją charyzmą i pracą ze swoim synem pokazał drogę dla innych ojców. Stąd moje zaangażowanie w ruch Olimpiad Specjalnych.
Jak przez te pół roku zmieniło się Pana podejście do osób z niepełnosprawnością intelektualną?
Myślenie o osobach z niepełnosprawnością intelektualną - że to my jesteśmy normalni, jest bezzasadne. Wprowadzamy [w ‘Stowarzyszeniu Dobra Wola’ - przyp. red.] taki termin, jak ”antyrehabilitacja”. Polega to na tym, że my osób niepełnosprawnych intelektualnie nie możemy zmienić. Urodzili się z defektami umysłu i nic na to nie możemy poradzić. Ale my jesteśmy w stanie się dostosować do ich świata. I to musimy zrozumieć, że nie zmieniamy ich. To my mamy się z nimi porozumiewać. To my się mamy do nich dopasować. Taki punkt widzenia zmienia zupełnie sposób postrzegania osób niepełnosprawnych intelektualnie. I zmienia nas - jako ludzi odpowiedzialnych za opiekę na nimi.
Z osobami niepełnosprawnymi intelektualnie zetknąłem się bardzo dawno, ale dopiero teraz ten kontakt jest o wiele intensywniejszy.
Miał Pan okazję grać z osobami niepełnosprawnymi intelektualnie?
Tak, na jednej z organizowanych przez pana Jacka Zalewskiego półkolonii dla niepełnosprawnych byliśmy całą drużyną AZS Politechniki Warszawskiej i graliśmy z nimi w koszykówkę. Przede wszystkim ci ludzie żyją w chwilą obecną. Dla nich nie ma przeszłości, przyszłości, spraw do załatwienia, takich mało znaczących drobiazgów. Oni grają całym sobą. Oni tam są, cieszą się, bawią. To taka dziecięca radość małych dzieci z uczestniczenia w dobrej zabawie.
rozmawiał Dominik Szczepański
